اکسیژن متر مدل 3310 پرتابل wtw
Oxygen portable meter 3310 wtw
اکسیژن متر یک دستگاه الکترونیکی است که نسبت اکسیژن (O2) را در گاز یا مایعی که مورد بررسی قرار گرفته است، اندازه گیری می کند. این دستگاه توسط کمپانی روبرت بوش GmbH در طول اواخر دهه ی ۶۰ تحت نظارت دکتر Günter Bauman ساخته شد. عنصر اصلی حسی این دستگاه از یک پوشش دارای جنس سرامیک دی‌اکسید زیرکونیوم به شکل انگشتانه بر روی جناحین خروجی و ارجاعی با یک لایه ی نازک از پلاتین ساخته شده است و به شکل های گرما دیده و گرما ندیده ارائه می شود. سنسور اکسیژن متر دارای ساختار دو وجهی در سال ۱۹۹۰ به بازار وارد شد و به طرز بارزی حجم عنصر حسی از نوع سرامیکی و قرار دادن هیتر در ساختار سرامیکی ( چینی ) را کاهش داد. این امر منجر به ساخت سنسوری شد که بسیار سریع تر شروع به کار می کرد و سرعت پاسخ سریع تری داشت. متداول ترین جنبه های کاربردی این نوع سنسور ها، اندازه گیری غلظت گاز خروجی اکسیژن برای موتور سوخت داخلی در ماشین ها و دیگر وسایل نقلیه است. غواصان نیز از یک دستگاه مشابه برای اندازه گیری فشار جزئی اکسیژن در گاز های تنفسی خود استفاده می کنند. دانشمندان از سنسور های اکسیژن متر (حس گر های اکسیژن) برای اندازه گیری تنفس یا تولید اکسیژن استفاده می کنند و شیوه متفاوتی را بکار می گیرند. سنسور های اکسیژن متر در آنالیز های اکسیژنی مورد استفاده قرار می گیرند که کاربرد زیادی در زمینه های پزشکی نظیر بررسی های بیهوشی، اکسیژن ساز ها و دستگاه های تنفس مصنوعی دارند. سنسور های اکسیژن متر همچنین در سیستم های جلوگیری از حریق آتش برای بررسی مداوم غلظت اکسیژن درون بخش های محافظت شده استفاده می شود. راه های زیادی برای اندازه گیری اکسیژن وجود دارند و شامل تکنولوژی هایی نظیر روش های زیرکونیا، الکتروشیمیایی (که با نام گالوانیک هم شناخته می شود)، مادون قرمز، اولتراسونیک و همین اواخر روش های لیزری، می شوند. هر روش دارای مزایا و معایب خاص خودش است. سنسور های خودکار اکسیژن متر که در موارد محاوره ای از آن ها نیز با نام سنسور های O2 یاد می شود، تزریق سوخت الکترونیکی و کنترل امیسیون را ممکن می سازند. آن ها، در زمان آنی، اگر نسبت سوخت به هوای یک موتور احتراقی زیاد یا کم باشد، کمک به شناسایی چنین امری می کنند. از آنجایی که سنسور های اکسیژن متر در مسیر اگزوز (یا مجرای خروجی) قرار گرفته اند، به طور مستقیم هوای سوخت ورودی به موتور را اندازه گیری نمی کنند بلکه زمانی که اطلاعات دریافتی از سنسور های اکسیژن متر با اطلاعات دیگر منابع ترکیب شود چنین امری رخ می دهد و می توان از آن به صورت غیر مستقیم برای تعیین نسبت سوخت به هوا استفاده کرد.